Düşüş

       hayatın huzursuzluğunu ve çürümesini fark edip o sonsuz derinlikteki
       yirmi santimetrekareye düşen fikirlere ve karıncalara...

düşüş derin olunca

yani

düşüyor musun yoksa uçuyor musun

belli olmuyor bir süre sonra

ve galiba hiçlik burası

insan

sadece hiçlik içindeyken kendisi olabiliyor sanırım

ve hiçlik, acemi bir keyif veriyor

düşüş huzur

                      kalp atışları sızı

                                                   hayat acı

bilmiyorum

tıpkı hâlâ öğrenemediğim yaşam gibi, insanlar gibi

bilmiyorum

çıldırmak kurtuluş mu?

ya da hissizleşmek?

duygularım eriyor

hiçbir şey bilmiyorum

beynimde yükle yaşıyorum

ve bu yükü kendi sahramda taşıyorum

taştıkça kendimi boğuyorum

evet

evet

kendi çölümde boğuluyorum

o zaman bu bir başarı

hiçliğimse zafer sarhoşluğu

herkesi öldürmek gibi

piç kalmak gibi

piç a piç sarmaldan kurtulmak gibi

ne anlaşılma kaygısı

ne yargılanma korkusu

düşüşün derin huzuru

beynimde zafere koşan karınca ordusu

çürüyen meyveleri yer gibi

kırmızıya dönüşen fikirlerimi yiyor

aklıma sen düşünce

düşüncelerim acıyor

d

ü

ş

ü

y

o

r

u

m