hayatın huzursuzluğunu ve çürümesini fark edip o sonsuz derinlikteki
yirmi santimetrekareye düşen fikirlere ve karıncalara…
düşüş derin olunca
yani
düşüyor musun yoksa uçuyor musun
belli olmuyor bir süre sonra
ve galiba hiçlik burası
insan
sadece hiçlik içindeyken kendisi olabiliyor sanırım
ve hiçlik, acemi bir keyif veriyor
düşüş huzur
kalp atışları sızı
hayat acı
bilmiyorum
tıpkı hâlâ öğrenemediğim yaşam gibi, insanlar gibi
bilmiyorum
çıldırmak kurtuluş mu?
ya da hissizleşmek?
duygularım eriyor
hiçbir şey bilmiyorum
beynimde yükle yaşıyorum
ve bu yükü kendi sahramda taşıyorum
taştıkça kendimi boğuyorum
evet
evet
kendi çölümde boğuluyorum
o zaman bu bir başarı
hiçliğimse zafer sarhoşluğu
herkesi öldürmek gibi
piç kalmak gibi
piç a piç sarmaldan kurtulmak gibi
ne anlaşılma kaygısı
ne yargılanma korkusu
düşüşün derin huzuru
beynimde zafere koşan karınca ordusu
çürüyen meyveleri yer gibi
kırmızıya dönüşen fikirlerimi yiyor
aklıma sen düşünce
düşüncelerim acıyor
d
ü
ş
ü
y
o
r
u
m
